ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم
  امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
  وحشی بافقی
--------------------------
ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم...
امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
  دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
  از گوشه بامی که پریدیم ، پریدیم
  رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
  حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
کوی تو که باغ ارم و روضه خلد است
  انگار که دیدیم ، ندیدیم ندیدیم
  صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
  گر میوه یک باغ نچیدیم ، نچیدیم
  سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
  هان واقف دم باش رسیدیم ، رسیدیم
((وحشی)) سبب دوری و این قسم سخنها
  آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم
  شاعر: (وحشی بافقی)