ز سعدی و از حافظ و از نظامی همه شور و شعر و سمر دوست دارم.مهدی اخوان ثالث

ز پوچ جهان ،هیچ اگر دوست دارم
ترا، ای کهن بوم و بر دوست دارم
مهدی اخوان ثالث
ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارم ترا، ای کهن بوم و بر دوست دارم
ترا، ای کهن پیر جاوید برنا ترا دوست دارم، اگر دوست دارم
ترا، ای گرانمایه، دیرینه ایران ترا ای گرامی گهر دوست دارم
ترا، ای کهن زاد بوم بزرگان بزرگ آفرین نامور دوست دارم
هنروار اندیشه ات رخشد و من هم اندیشه ات، هم هنر دوست دارم
اگر قول افسانه، یا متن تاریخ وگر نقد و نقل سیر دوست دارم
اگر خامه تیشه ست و خط نقر در سنگ بر اوراق کوه و کمر دوست دارم
وگر ضبط دفتر ز مشکین مرکب مهدی اخوان ثالثنئین خامه، یا کلک پر دوست دارم
گمان های تو چون یقین می ستایم عیان های تو چون خبر دوست دارم
هم ارمزد و هم ایزدانت پرستم هم آن فره و فروهر دوست دارم
بجان پاک پیغمبر باستانت که پیری است روشن نگر دوست دارم
گرانمایه زردشت را من فزونتر ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم
بشر بهتر از او ندید و نبیند من آن بهترین از بشر دوست دارم
سه نیکش بهین رهنمای جهان ست مفیدی چنین مختصر دوست دارم
ابر مرد ایرانی راهبر بود من ایرانی راهبر دوست دارم
نه کشت و نه دستور کشتن به کس داد ازینروش هم معتبر دوست دارم
من آن راستین پیر را، گرچه رفته ست از افسانه آن سوی تر، دوست دارم
همه کشتزارانت، از دیم و فاراب همه دشت و در، جوی و جر دوست دارم
کویرت چو دریا و کوهت چو جنگل همه بوم و بر، خشک و تر دوست دارم
شهیدان آزاد و فرزانه ات را که بودند فخر بشر دوست دارم
به لطف نسیم سحر روحشان را چنانچون ز آهن جگر دوست دارم
هم افکار پرشورشان را، که اعصار از آن گشته زیر و زبر دوست دارم
هم آثارشان را، چه پند و چه پیغام و گر چند، سطری خبر دوست دارم
همه شاعران تو و آثارشان را بپاکی نسیم سحر دوست دارم
ز فردوسی، آن کاخ افسانه کافراخت در آفاق فخر و ظفر دوست دارم
ز خیام، خشم و خروشی که جاوید کند در دل و جان اثر دوست دارم
زعطار، آن سوز و سودای پر درد که انگیزد از جان شرر دوست دارم
وز آن شیفته شمس، شور و شراری که جان را کند شعله ور دوست دارم
ز سعدی و از حافظ و از نظامی همه شور و شعر و سمر دوست دارم
خوشا رشت و گرگان و مازندرانت که شان همچو بحر خزر دوست دارم
خوشا حوزه شرب کارون و اهواز که شیرینترینش از شکر دوست دارم
فری آذر آبادگان بزرگت من آن پیشگام خطر دوست دارم
صفاهان نصف جهان ترا من فزونتر ز نصف دگر دوست دارم
خوشا خطه نخبه زای خراسان ز جان و دل آن پهنه ور دوست دارم
زهی شهر شیراز جنت طرازت من آن مهد ذوق و هنر دوست دارم
بر و بوم کرد و بلوچ ترا چون درخت نجابت ثمر دوست دارم
خوشا طرف کرمان و مرز جنوبت که شان خشک و تر، بحر و بر دوست دارم
چو دیروز افسانه، فردای رویات بجان این یک و آن دگر دوست دارم
هم افسانه ات را، که خوشتر ز طفلان برویاندم بال و پر دوست دارم
هم آفاق رویائیت را؛ که جاوید در آفاق رویا سفر دوست دارم
چو رویا و افسانه، دیروز و فردات بجای خود این هر دو سر دوست دارم
تو در اوج بودی، به معنا و صورت من آن اوج قدر و خطر دوست دارم
دگر باره برشو به اوج معانی که این تازه رنگ و صور دوست دارم
جهان تا جهانست، پیروز باشی برومند و بیدار و بهروز باشی

رباعیات خیام..آن قصر که بهرام درو جام گرفت.آهو بچه کرد و رو به آرام رفت

رباعیات خیام

 

شادی بطلب که حاصل عمر دمی است

 

هر ذره  ز خاک  کیقبادی و جمی است

 

احوال جهان و اصل این عمر که هست

 

خوابی  و خیالی  و فریبی  و دمی است

 

 

این   کهنه  رباط  را  که  عالم نام است

 

آرامگه   ابلق   صبح   و    شام   است

 

بزمی است که وامانده صد جمشید است

 

گوریست  که  خوابگاه  صد بهرام است

 

 

آن   قصر  که  بهرام  درو جام  گرفت

 

آهو   بچه   کرد  و  رو  به  آرام رفت

 

بهرام   که  گور  می گرفتی   همه  عمر

 

دیدی   که  چگونه  گور  بهرام گرفت؟

 

 

هر ذره که بر روی زمینی بوده است

 

خورشید رخی زهره جبینی بوده است

 

گـرد از  رخ  آستین  بـه  آزرم  افشان

 

کـان هم رخ خوب نازنینی بـوده است

 

 

امروز   که   نوبت   جوانی  من   است

 

می نوشم از آن که  کامرانی  من   است

 

عیبم نکنید گرچه  تلخ است خوش است

 

تلخ است  از آن که  زندگانی  من  است

 

 

بسیار  بگشتیم   به    گرد   در  و  دشت

 

اندر    همه      آفاق    بگشتیم    بگشت

 

کس   را   نشنیدیم   که   آمد   زین  راه

 

راهی   که   برفت  ،  راهرو باز نگشت

 

 

ای بی خبران شکل مجسم هیچ است

 

وین طارم نه  سپهر ارقم  هیچ  است

 

خوش باش که در نشیمن کون و فساد

 

وابسته یک دمیم و آن هم هیچ  است

 

 

بنگر ز جهان چه طرف بر بستم ؟ هیچ

 

وز حاصل عمر چیست در دستم ؟ هیچ

 

شـمع  طـربم  ولی  چـو  بنـشستم  هیچ

 

من  جام  جمم  ولی  چو  بشکستم هیچ

 

 

 فردا علم  نفاق  طی  خواهم  کرد

با موی سپید قصد می خواهم کرد

پیمانه  عمر  من   به  هفتاد  رسید

این دم نکنم نشاط کی خواهم  کرد

 

عمرت  تــا   کـی  بـه   خودپرستی    گــذرد

یا    در   پـی    نـیستی   و   هستی   گــذرد

می خور که چنین عمر که غم در پی  اوست

آن  بـه  کـه  بخواب  یا   به   مستی    گذرد

 

ای   بس  که  نباشیم و جهان خواهد بود

نی  نام  ز  ما  و  نه  نشان  خواهد  بود

زین   پیش  نبودیم   و  نبد   هیچ   خلل

زین   پس   چو  نباشیم همان خواهد بود

 

تا زهره  و مه  در آسمان گـشت  پدید

بـهتر ز می  ناب   کـسی  هـیچ   ندید

من در عجبم  ز می  فروشان  کایشان

زین به که فروشند چه  خواهند  خرید

 

آن کس  که  زمین  و  چرخ افلاک  نهاد

بس  داغ   که  او  بر  دل  غمناک  نهاد

بسیار  لب   چو  لعل و زلفین چو مشک

در  طبل   زمین   و   حقه   خاک   نهاد

 

تا   خاک  مرا   به    قالب   آمیخته  اند

بس   فتنه   که  از خاک بر انگیخته اند

من   بهتر   از   این    نمی توانم   بودن

کز  بوته   مرا   چنین  برون   ریخته اند

 

امشب می  جام یـک منی خواهم  کرد

خود را به دو جام می غنی خواهم کرد

اول سه طلاق عقل و دین خواهم  کرد

پس دختر رز را به زنـی خواهم   کرد

 

چون مرده شوم خاک مرا گم سازید

احوال مــرا  عبرت  مــردم  سازید

خاک  تن  من  به  باده  آغشته کنید

وز  کـالبدم  خشت  سر  خم سازید

 

آورد   به  اضطرارم  اول  به  وجود

جز حیرتم  از  حیات  چیزی   نفزود

رفتیم  به  اکراه  و  ندانیم   چه   بود

زین  آمدن  و  بودن  و  رفتن مقصود

 

دیدم   بــســر  عــمارتی  مـــردی   فـــرد

کو گِل  بلگد  می زد و  خوارش   می کرد

وان  گِل  بــه  زبان  حال  با  او  می گفت

ساکن، که چو من بسی لگد  خواهی  خورد

 

این  قـافـله  عـمر  عجب می گذرد

دریاب دمی که با  طرب  می گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر  پیاله  را کـه شب می گذرد

 

روزیست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد

ابــر از رخ گـلـزار هـمـی شـوید گـرد

بـلـبـل   بــه   زبـان   پـهلوی  بـا   گـل   زرد

فــریـاد  هـمی  زنـد  کــه  مـی  بـایـد   خـورد

 

گویند بهشت و و حور عین خواهد بود

وآنجا می  ناب  و  انگبین  خواهد بود

گر ما می  و معشوقه  گزیدیم  چه باک

آخر نه  به  عاقبت  همین  خواهد  بود

 

گویند بهشت  و حور و   کوثر  باشد

جوی می و شیر و شهد و شکر  باشد

پر کــن  قـدح  بـاده  و بـر دستم   نِه

نـقدی  ز  هزار  نـسیه  بـهتـر  باشد

 

یـاران   بموافقت  چو  دیــدار  کـنید

بـاید کــه ز دوست  یـاد  بسیار  کنید

چون  باده  خوشگوار  نوشید  به هم

نوبت چو به ما رسد نگون سار کنید

 

 

روزی که نهال عمر من کنده  شود

و اجــزام  یـکـدگر  پــراکنده  شـود

گر زانکه صراحئی کنند از گل من

حالی که ز بــاده پراکنی زنده  شود

 

آنان   که  اسیر  عقل  و  تمییز  شدند

در حسرت هست و نیست ناچیز شدند

رو  باخبرا  تو  آب   انــگور  گـُـزین

کان  بـی خـبران  بغوره  میویز  شدند

 

عالم   اگر   از    بهر    تو   می آرایند

مگر   ای   بدان   که   عاقلان  نگرایند

بسیار   چو   تو   روند   و   بسیار  آیند

بربای   نصیب   خویش    کت   بربایند

 

یاران  موافق  همه   از  دست   شدند

در پای  اجل  یکان  یکان پست شدند

بودیم  به  یک شراب  در مجلس عمر

یک  دور ز  ما  پیشترَک مست  شدند

 

یک   قطره  آب بود  و  با  دریا   شد

یک   ذره   خاک  و با  زمین یکتا شد

آمد  شدن  تو  اندرین  عالم   چیست؟

آمد    مگسی     پدید    و   ناپیدا   شد