فریدون توللی: عشق ِ رمیده

 

 

در پای آن چنار ِ کهن ، کز بسی زمان

 سر بر کشیده یکه و تنها میان دشت

 عشقی رمیده ، رفته ز افسردگی به خواب

غمگین ز سر گذشت

غوغا کنان ، گروه ِ کلاغان به شامگاه

سوی ِ درخت ِ گمشده پرواز می کنند

 پر می زنند و از پی ِ خواب ِ شبانگهان

آواز می کنند

شب می رسد گرفته و سنگین نفس ز دور

سوسو زنان ، ستاره نظر می کند به خاک

وندر سکوت ِ شامگهان ، ژرف حالتیست

آرام و سهمناک

گهگاه ، از میانِ یکی ابر ِ تیره رنگ

 برقی به چشم می رسد از کوهسار ِ دور

وز گوشه ی سیاه ِ یکی دخمه سایه ای

 سر می کشد ز گور

 آنجا ، کنار ِ قلعه ی ویران و دوردست

 افروختست دختر ِ شبگرد ، آتشی

او خود به خواب رفته و نالان بگرد ِ او

روح ِ مشوشی

باد از فراز ِ کوه ، خروشان و تند خیز

 می افکند به خاک ، چنار ِ خمیده را

 می پیچدش به شاخه و بیدار می کند

 عشق ِ رمیده را